Sex and Lucia (2001) ปราถนาที่อยากเจ็บ

นักแสดง

Paz Vega ปาซ เวกา

Najwa Nimri

Elena Anaya / เอเลน่า อานายา

ผู้กำกับ จูลิโอ เมเดม
รีวิวหนัง Sex and Lucia (2001) ปราถนาที่อยากเจ็บ

5 / 10 ฉลาดหลักแหลมและเฉียบแหลม แต่ดูประดิษฐ์เกินไปจนไม่สามารถดึงดูดใจได้อย่างแท้จริง
เรื่องราวที่เล่าในสไตล์ที่เรียกว่า “ความสมจริงแบบมายากล” เช่นภาพยนตร์เรื่องนี้อาจซับซ้อนมาก เรื่องราวและตัวละครต้องแข็งแกร่งมากเพื่อให้เรื่องราวพลิกผันตลอดเวลา และฉันไม่คิดว่าจะทำได้สำเร็จในเรื่องนี้ ฉันผิดหวัง เพราะฉันเคยสนุกกับภาพยนตร์เรื่องก่อนของ Medem อย่าง Los Amantes del Circulo Polar ซึ่งเรื่องราวความรักที่เร่าร้อนดูจริงใจกว่ามาก และตอนจบที่น่าเศร้าดูเข้ากับธีมของโชคชะตาที่เล่นตลกกับชีวิตของผู้คนมากกว่าการบิดเบือนจากโศกนาฏกรรมสู่ความสุขของ Lucia y el

นอกจากนี้ แม้ว่าตัวละครหญิงจะมีเสน่ห์และเซ็กซี่ แต่บทบาทของผู้ชายกลับแย่และไม่น่าเชื่อถือเลย ลูเซียเห็นอะไรในตัวลอเรนโซกันแน่ ไม่มีอะไรมากพอที่จะพิสูจน์ความอดทนของเธอที่มีต่อเขาได้ เรื่องราวความรักของพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะไม่เป็นธรรมชาติตั้งแต่แรกเริ่ม ดูเหมือนว่าจะมีการพยายามมากเกินไปในการแสดงออกถึงสัญลักษณ์ของความสัมพันธ์ของพวกเขา – นักเขียนและนักเล่าเรื่องที่ทุกข์ทรมาน ผู้อ่านและผู้ช่วยเหลือ (ลูเซียในรัศมีแห่งแสงแดด) – มากกว่าที่จะเน้นที่ความเข้มข้นของความรู้สึกที่แท้จริงระหว่างคนสองคน ฉากเซ็กส์นั้นมีสไตล์และทันสมัยเกินกว่าที่จะแสดงออกถึงความรักได้อย่างแท้จริง ทุกคนดูดีและแต่งตัวดี พวกเขาอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่ดี มีชีวิตอยู่ในฟองสบู่ที่สังคมรอบตัวดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเขา ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีจุดประสงค์ และในอุดมคติ คุณคงไม่รังเกียจการขาดความสมจริงหากเรื่องราวนั้นน่าสนใจเพียงพอ ซึ่งไม่ใช่เลย

โครงเรื่องทั้งหมดดูเหมือนจะหมุนรอบแนวคิดของความสามารถในการรับมือกับเหตุการณ์โศกนาฏกรรมที่เป็นชะตากรรมโดยการเขียนเรื่องราวชีวิตของตัวเองใหม่ ทั้งตามตัวอักษรและตามความหมายเชิงเปรียบเทียบ แต่ความหวังดีในตอนท้ายนั้นดูไม่เป็นธรรมชาติเกินไป โครงเรื่องไม่ได้คลี่คลายชะตากรรมของลูน่า ลูกสาวของลอเรนโซ โศกนาฏกรรมเหล่านี้ดูเหมือนเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากมากกว่า เป็นกลอุบายเพื่อแสดงให้เห็นว่าความรักสามารถเอาชนะความผิด ความสำนึกผิด และความล้มเหลวได้อย่างไร พวกมันไม่ได้รับความสำคัญมากพอ ผู้คนมักจะกรีดข้อมือหรือโยนตัวเองลงไปใต้รถบัสมากกว่าที่จะร้องไห้ จากนั้นเราควรจะเชื่อว่าพวกเขาสามารถลืมและให้อภัยและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป

ผู้กำกับกล่าวว่าเขาต้องการให้ทุกอย่าง “เบาสบาย” ในภาพยนตร์เรื่องนี้ หลังจากประสบการณ์กับภาคก่อน แต่ฉันคิดว่าเขาทำเกินไป! ตัวละครของลูเซียมี ‘อาเมลี’ ชาวฝรั่งเศสมากเกินไปเล็กน้อย เธอดูเหมือนนางฟ้าที่สวยงามมากกว่าคนจริงๆ เอเลน่าก็เป็นสัญลักษณ์ของการเอาใจใส่และดูแล (ความเป็นแม่ การทำอาหาร การดูแลลูเซีย) มากกว่าจะเป็นแม่ที่กำลังเศร้าโศกจริงๆ การที่เธอไม่โกรธและขมขื่นนั้นไม่น่าเชื่อถือเลย สัญลักษณ์การหลบหนีทั้งหมดของเกาะลอยฟ้า

กลายเป็นเรื่องน่ารำคาญหลังจากนั้นไม่นาน มันส่งผลต่อตัวละครเหมือนกับยาที่ทำให้เกิดความเฉยเมยและการลืมเลือน เป็นวิธีหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดมากกว่าการเผชิญหน้ากับมัน แต่ไม่ใช่เรื่องนั้น มันอยู่ที่วิธีการนำเสนอและการสรุปในตอนท้ายต่างหาก ที่ทำให้ผิดหวังจริงๆ มันเก๋ไก๋เกินไปและนามธรรมเกินไปจนไม่สามารถใช้งานได้จริงเป็นหนังที่ไม่เลวเลย เต็มไปด้วยสิ่งดึงดูดสายตา ไม่ว่าจะเป็นทัศนียภาพอันงดงามของปาซเวกัส เกาะ การถ่ายภาพ และโดยรวมแล้วมีการกำกับและการแสดงที่ยอดเยี่ยม แต่ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ เรื่องราวก็คงไม่มีค่าอะไรมากนัก