Inception (2010) อินเซ็ปชั่น จิตพิฆาตโลก

ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีที่แล้วชื่อ คริสโตเฟอร์ โนแลน สำหรับเรายังไม่ใช่ผู้กำกับที่น่าจดจำนัก (ถ้าเทียบกับปัจจุบันตอนนี้) เรื่องแรกที่เราได้ดูของเขาก็คือ The Dark Knight (2008) ในโรง ซึ่งสนุกมาก ตื่นเต้นมาก แต่การมาของ สิ่งที่ทำให้เราตัดสินใจดูจริง ๆ ไม่ใช่เพราะชื่อเครดิตคนทำ แต่เป็นเพราะความน่าดูของหนังล้วน ๆ คอนเซ็ปต์โลกของความฝัน การจารกรรมข้อมูลในหัว ปลูกฝังความคิด รวมไปถึงวิช่วลที่น่าตื่นตาตื่นใจเต็มตัวอย่างไปหมด ซึ่งพอนึก ๆ ย้อนไปตอนนั้นมันก็รู้สึกแปลกดี เพราะในตอนนี้ชื่อของโนแลนกลายเป็นจุดขายพอ ๆ กับตัวคอนเทนต์เสียด้วยซ้ำ เป็นเหมือนตราการันตีคุณภาพที่คนดูจะได้จากงานของเขาเสมอ
.
เราจำไม่ได้ว่านี่เป็นการดู   ครั้งที่เท่าไหร่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ดูใน IMAX แม้ว่าอัตราส่วนจะไม่ได้ขยายพิเศษแบบเรื่องอื่น ๆ แต่การดูใน IMAX ก็ยังเป็นประสบการณ์ที่สุดยอดเหมือนกัน เพราะเรารู้สึกว่าเสียงเป็นสิ่งที่ทำงานกับหนังโนแลนมาเสมอ ไม่ใช่แค่สกอร์ แต่รวมถึงเสียงบรรยากาศ เสียงเอฟเฟ็ค เสียงของแวดล้อม ฉากแรกของหนังคือคลื่นทะเล และคลื่นมันก็กระหน่ำหูเราอย่างรุนแรงจริง ๆ อาจจะเพราะเราชิน ๆ กับวิช่วลด้านภาพไปแล้ว มาดูรอบนี้เลยตื่นเต้นกับเสียง เพราะดีเทลมันออกมาเยอะมาก สกอร์ของ ฮานส์ ซิมเมอร์ สอดคล้องกับจุดประสงค์ในการสร้างอารมณ์ และความรู้สึกของเรื่องตลอดเวลา โดยในขณะเดียวก็สามารถหาจุดเด่นให้ตัวเองเปล่งประกายได้ด้วย น่าจะเป็นดนตรีเขาในงานโนแลนที่เราจำได้เยอะสุด
.
อีกอย่างที่เราพบว่ายิ่งดูยิ่งเห็นคือพาร์ทดราม่า เราดู   รอบแรก ๆ เราไปโฟกัสแต่คอนเซ็ปต์ไอเดียของเขา การพูดถึงโครงสร้างความฝัน การปลูกฝังความคิด ฝันซ้อนฝัน ฯลฯ แต่มาดูรอบนี้เราได้เห็นว่าดราม่าของเขาแข็งแรงมาก ๆ มีน้ำหนักมากพอที่จะขับเคลื่อนเรื่องตั้งแต่ต้นไปจนจบ การซ้อนไปซ้อนมาระหว่างโลกความฝัน กับบาดแผลจากความทรงจำทำให้หนังทั้งสดใหม่ และหนักแน่นในเรื่องเล่าอยู่ตลอดเวลา เส้นเรื่องของ ค็อบบ์ กับภรรยาที่ลำดับมาดีมาก ๆ สุดจะกลมกล่อม เราค่อย ๆ ได้ Clue ทีละเล็กละน้อยที่ถูกจัดวางมาแบบแม่นยำ มันเลยดูสำคัญตลอดเวลาแม้กระทั่งช่วงท้ายของเรื่องก็ยังมีการคลี่คลายคอนฟลิกต์นี้อยู่ ซึ่งมันรุนแรงมาก ๆ เพราะความสัมพันธ์ และโศกนาฏกรรมตัวละครถูกผูกไว้กับเงื่อนไข และกติกาของหนังหมดเลย ทั้งการปลูกฝังความคิด การสร้างฝันจากจินตนาการ โลกลิมโบ (Limbo) ฯลฯ